Ένα πρωινό…

RIVER OF LIFE

River of life
Rain was your birth
Gathered deep
Beneath the earth.
Search and seep,
Hollow stone
Issue and flow
Virgin stream
Meander free
It’s a long way to the sea.
Caves and canyons
Stark prison walls
Swirl and hurl you
From white cascading falls.
Across the plain
Sweep your course
River roll
Follow your star.

There’s a city
There’s a bridge.
Ships and barges
Dark rusty hearts
Feed cranes along your banks.
Waste and poison
cloy where once men drank.
Forget the pain
From rain to rain
Journey’s end
Is surely not far …

…Το προχθεσινό…

..Το χθεσινό..…Το χθεσινό…

Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΣΤΑ ΧΡΥΣΑ

Ο ήλιος σε σημάδεψε!
Πρόσεξε μη σε κάψει!
Επάνω σου εστάθηκε
κι έχει η Γης στενάξει!

Τρέχεις του στρίβεις σταματάς
κι αυτός πάντα μαζί σου!
Κρυφτούλι αν παίζεις να γελάς,
δε χάνει εκειός την εμορφή σου!

Προσέχει, είναι συνετός
τραβιέται ώρες-ώρες!
Σε νοιάζεται όπως ο Χριστός,
το νου σου εσύ στις μπόρες!

Βλέπω σωστά αποκρίνεσαι
παρά τους δισταγμούς σου!
Μες στα χρυσά τού δίνεσαι
μ’ όλους τους σπαραγμούς σου!

Ο ήλιος σε σημάδεψε
ως είναι γνώστης συνετός!
Εσύ σωστά αποκρίνεσαι
μέσα στους τοκετούς σου!

Ακριβοάγγιχτη καρδιά
κουρτίνα μαζεμένη
αραχνοΰφαντη ομορφιά
Αιώνος ταυτισμένη

Παραθυρόφυλλο ανοιχτό
ψυχή στο φως λουσμένη
σου έφτιαξε ο ήλιος φυλαχτό
γιατ’ είσαι ευλογημένη!

Ό,τι έγινε ανάμεσά μας, ό,τι γίνεται στη ζωή των ανθρώπων, ορίζεται από Επάνω.
Είναι fάtal, αμέ!
Και προέκυψε η Φατμέ!

Αυτό το Άνωθεν οριζόμενο κι ερχόμενο σε εμάς από την Μοίρα
(η οποία, καταπώς μας το διδάσκει η Ελληνίδα γλώσσα μας,
δεν είναι παρά το μερίδιο, η νομή της ζωής
που αναλογεί στον καθένα μας),
γίνεται ο πολυτιμότερός μας σύμμαχος,
πηγή ανεξάντλητη ευτυχίας για εμάς,
ή ο πιο ανίκητός μας εχθρός,
ο πρόξενος όλων των δεινών και ολέθρων μας,
αναλόγως με τη στάση που εμείς τηρούμε απέναντί του.
Βλέπουμε, λοιπόν, για άλλη μία φορά πόσο αλάνθαστος είναι ο Ελύτης,
ο οποίος τελείωνε μ’ ετούτα εδώ τα λόγια τη μνημειώδη ομιλία του,
όταν του απονεμήθηκε το Νόμπελ:

«Η μοίρα μας παρ’ όλ’ αυτά βρίσκεται στα χέρια μας».

..Το χθεσινό....Το χθεσινό..…Το σημερινό…

..Το χθεσινό….Το χθεσινό….Το χθεσινό..…Το παντοτινό!

Όσο πυκνά κι αν είναι τα σκοτάδια,
όσο κι αν του Δία η παλάμη
ποτέ δεν μένει άδεια
–σωστά!…– από κεραυνούς,
ο ήλιος πάντα ανατέλλει
γιατί έτσι ο Νόμος θέλει…

…Μοιραίοι εμείς ανήμποροι
πανίσχυροι κι ωραίοι
πάνω απ’ τα σύννεφα
είναι γραφτό μας να πετάμε
ψυχές ελεύθερες
άνθρωποι που φιλάμε!

THE WORLD BECAME THE WORLD

Outside my window in the courtyard
of the world
The gentle rain was falling.
No breath of wind, no cry of beast or bird
Too quiet, too still, I turned …
To see the raindrops like a thousand
poet’s words
splash their circles on the stones,
Ans seem to wash over everything with love
And for a moment the courtyard heard.

Until the sun came bursting through the clouds
Hung up his rainbows in the sky
And with a laugh of flames said, «Now go
chase the gold»
And the world became the world …

Now we’re all travellers some seekers
and some sought
Who leave the courtyard to be caught
In nets of self, damned certainty and choice;
But do you believe our voice?

You … you’ve got what must belong to me,
I need! I’ll bleed for more possesions.
You … you’ve got no right to disagree
Bow! Kneel! Or fear my aggresions.
Thank God if sometines your oyster
holds a pearl
When the world remains the world …

Ετικέτες: Έρως, Γυναίκα, Ζωή, Ποίηση, Ποιήματα, Σκέψεις, Φιλοσοφία, Poetry