Κύριε πρωθυπουργέ
Επιθυμώ να διαμαρτυρηθώ και να σας εκφράσω την αγανάκτησή μου για τον τίτλο (Destroy Athens) της πρώτης Μπιενάλε της Αθήνας, η οποία πρόκειται να εγκαινιαστεί στις 10 Σεπτεμβρίου.
Ο τίτλος αυτός είναι η πλέον ιταμή προσβολή κατά της πόλεως η οποία αποτελεί τον αιώνιο φωτοδότη όλης της ανθρωπότητος, κατά του αισθήματος αξιοπρεπείας του κάθε Έλληνος και κατά της Ελλάδος ολόκληρης.
Αλλά το ζήτημα που ανακύπτει με την επιλογή του αδιανόητου αυτού τίτλου δεν έχει μόνον ηθική διάσταση, έχει και πραγματική. Διότι, κύριε πρωθυπουργέ, με την τεράστια δημοσιότητα που θα δοθεί (έχει ήδη δοθεί) στην έκθεση, ο τίτλος «Destroy Athens» θα γραφεί και διαβαστεί, θα λεχθεί και ακουστεί εκατομμύρια φορές από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα να εντυπωθεί ανεξίτηλα στο πνεύμα τους. Δεν θα είναι ούτε τα καλλιτεχνικά δημιουργήματα, ούτε οι τερατώδεις όσο και εσκεμμένες ανοησίες του «Σκεπτικού» της έκθεσης (σας τις επισυνάπτω) αυτό που θα εντυπωθεί εφ’ όρου ζωής στο πνεύμα όλων ετούτων των ανθρώπων, αλλά η σύντομη, διεισδυτική φράση «Destroy Athens», με την κυριολεκτική, και όχι την υποτιθέμενη μεταφορική, σημασία της. Και όταν στο μέλλον υπάρξουν οι ευνοϊκές συνθήκες, η φράση αυτή θα επηρεάσει ανεπαίσθητα πλην όμως δραστικά τις αντιλήψεις μερικών, τουλάχιστον, από τους ανθρώπους αυτούς, θα τους υποβάλει στάσεις και συμπεριφορές: «Destroy Athens»!
Αυτά είναι πράγματα που αποτελούν κοινό τόπο για τους επιστήμονες της ανθρώπινης συμπεριφοράς και τους ειδικούς της πλύσης εγκεφάλου («επικοινωνιολόγους»). Άλλωστε, ένας από τους επιμελητές της έκθεσης, σε συνέντευξη που παραχώρησαν, το είπε σχεδόν απροκάλυπτα: «Ο ίδιος ο τίτλος της έκθεσης είναι λίγο σα σλόγκαν – σαν πολεμικό μήνυμα με έντονη πρόθεση δράσης».
Επομένως, δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης για να καταλάβει ότι όλες αυτές οι ακατάσχετες ανοησίες που γράφτηκαν και ακούστηκαν για τη μεταφορική σημασία του τίτλου, αποτελούν προσπάθεια συγκάλυψης των πραγματικών σκοπιμοτήτων που είχε η επιλογή του. Αντιλαμβάνεστε πολύ καλά τι εννοώ.
Είναι περισσότερο από βέβαιον ότι, εάν είχε προταθεί μια τέτοια ιδέα για τίτλο έκθεσης σε κάποιαν άλλη πόλη-σύμβολο ανά τον κόσμο, π.χ., «Destroy Rome», «Destroy Paris», η ιδέα αυτή θα είχε απορριφθεί ασυζητητί. Σε εμάς, όλως περιέργως, έγινε δεκτή ασυζητητί – ή, μάλλον, επιβλήθηκε.
Κατόπιν όλων αυτών σάς καλώ, ως Έλλην και ως άνθρωπος, να απαγορεύσετε τη διενέργεια αυτής της έκθεσης – ή τουλάχιστον, να δώσετε αμέσως εντολή να αλλαχθεί ο τίτλος της. (Σας υπενθυμίζω, επί τη ευκαιρία, ότι έχετε επίσης υποχρέωση να αποσύρετε πάραυτα το βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού).
Εάν δεν το πράξετε, θα έχετε ρίξει άλλον έναν παραπόταμο στο μεγάλο αφρισμένο ποτάμι της εις βάρος σας κατακραυγής, το οποίο με τόση επιμονή τροφοδοτείτε, και θα μείνετε στην Ιστορία ως ο Εφιάλτης του 21ου αιώνος.
Ένας από τους σύγχρονους φύλακες των Θερμοπυλών
ή, άλλως πως,
Αϊάσανθος Ίων
ΥΓ. Αποστέλλω παρόμοια επιστολή στον υπουργό Πολιτισμού και στον δήμαρχο Αθηναίων.
Πρόθεσή μου, επιπροσθέτως, είναι να δώσω στο ζήτημα αυτό όσο μεγαλύτερη δημοσιότητα μπορώ.
Έστε Άξιοι 
18 Σεπτεμβρίου, 2007 στο 10:29 πμ |
Auth einai h dikh mou gnwmh panw ston tutlo «detroy athens» kai genika ths biennale, pou mallon diafonei me to periexomeno tou parapanw keinenou…
http://hearsaying.blogspot.com/2007/09/destroy-athens.html
18 Σεπτεμβρίου, 2007 στο 1:22 μμ |
@hearSay:
Σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
Λες ότι μάλλον διαφωνείς με το περιεχόμενο του κειμένου μου. Έχεις κάθε δικαίωμα να το κάνεις, και η γνώμη σου είναι σεβαστή. Ωστόσο, νομίζω ότι θα έπρεπε, για να θεμελιώσεις τη διαφωνία σου, να αντικρούσεις τα συγκεκριμένα ζητήματα που θέτω με το κείμενό μου. Η γνώμη σου, όμως, στην οποία με παραπέμπεις, μιλάει για άλλα, άσχετα πράγματα.
Ας πάμε τώρα και σε αυτήν. Ειλικρινά, αδυνατώ να καταλάβω με ποια λογική «Η ιδέα της μπιενάλε ότι πρέπει να καταστέφουμε σημειολογικά οποιεσδήποτε έννοιες που χαρακτηρίζουν ένα τόπο και συγκεκριμένα την Αθήνα προσπαθώντας να ξανασυνθέσουμε νέες έννοιες» είναι «το βασικό χαρακτηριστικό που θα έπρεπε να είχε κάθε πολίτης ώστε να έχει μια υγιή σχέση με τον τόπο που ζει». Πιστεύω ότι με τον τρόπο αυτό όχι μόνο δεν δημιουργούμε υγιή σχέση με τον τόπο που ζούμε, αλλά δεν δημιουργούμε απολύτως καμμία σχέση. Διότι, απλούστατα, εάν το κάνουμε αυτό, το μοναδικό αποτέλεσμα θα είναι να καταστρέψουμε ο καθένας τον ίδιο τον εαυτό του! Η ζωή μας δεν χτίζεται και υπάρχει στο πουθενά, αλλά πάνω στον τόπο που ζούμε! Η πόλη στην οποία γεννιόμαστε και ζούμε, είναι γραμμένη στα κύτταρά μας, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ύπαρξής μας! Και όταν το αρνούμαστε αυτό, το μόνο που κάνουμε είναι να στρεφόμαστε εναντίον του εαυτού μας!
Το λάθος σου ξεκινάει από τη μονόπλευρη θεώρησή σου ότι οι «υπάρχουσες αντιλήψεις» μάς περιορίζουν, και γι’ αυτό πρέπει να τις «καταστρέψουμε σημειολογικά». Έτσι, χάνεις τελείως την απελευθερωτική διάσταση που επίσης έχουν αυτές οι αντιλήψεις, καθόσον αυτές είναι το απαραίτητο εφαλτήριο για να μπορούμε εμείς να κάνουμε τα άλματά μας. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΣΤΑΘΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
Ασφαλώς και πρέπει να επαναπροσδιορίζεται ο καθένας μέσα στο περιβάλλον του χωρίς να τελματώνει, αλλά η προσπάθεια αυτή, για να στεφθεί από επιτυχία, απαιτεί σαφείς –και, συνήθως, επίπονες– διακρίσεις ανάμεσα στα αρνητικά και τα θετικά του περιβάλλοντος αυτού, απαιτεί ένα πνεύμα απαλλαγμένο από τον αχαλίνωτο αρνητισμό.
Το σκεπτικό της έκθεσης λέει πάρα πολλά πράγματα, είναι εξόχως αποκαλυπτικό ορισμένων προθέσεων και στοχεύσεων, και γι’ αυτό θα ασχοληθώ κάποια στιγμή αναλυτικά μαζί του.
Επειδή τα γκρίκλις με τα οποία εμφανίζεται το σχόλιό σου είναι πολύ ενοχλητικά, σου δίνω μία διεύθυνση στην οποία ίσως βρεις τον τρόπο για να τα διορθώσεις: http://www.esoterica.gr/forums/topic.asp?TOPIC_ID=488&whichpage=1&ARCHIVE
21 Ιανουαρίου, 2010 στο 3:04 πμ |
Φυσικά είχες δίκιο. Ήταν φως-φανάρι, για όσους ήθελαν να το δουν.
Σχετικά με το «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΣΤΑΘΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ»:
21 Ιανουαρίου, 2010 στο 3:50 μμ |
Αυτό το “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΝΑ ΣΤΑΘΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ”, δεν το έχω γράψει πουθενά, όμως δεν είναι καθόλου άσχετο μ’ ετούτο το σημείωμά μου, κι επιπλέον συμφωνώ ανεπιφύλακτα.
Μου θύμισες με αυτό ένα σημείο από εκείνο το ημιτελές χαμένο μου διήγημα.
Η σκηνή είναι σε ένα δωμάτιο, όπου ο ήρωας κατεβάζει τα ρολά. Μία κοπέλα που βρίσκεται μαζί του, του λέει, αστειευόμενη:
«Να που δεν έχει [το σπίτι σου] ούτε παράθυρα!»
«Ούτε παράθυρα, ούτε πόρτες, τίποτα…» της απαντά εκείνος σκεπτικός . «Καμμιά οδός διαφυγής…» Και, μετά από λίγο: «Έχει όμως κι αυτό τη χρησιμότητά του: μας προφυλάσσει απ’ το να χαθούμε στο πουθενά».
Να που άρχισα να το ανασύρω στη μνήμη μου χάρη σ’ εσένα! Πώς να σ’ ευχαριστήσω;
Θα γράψω σχόλιο και στη δική σου ανάρτηση, αλλά όχι τώρα.
21 Ιανουαρίου, 2010 στο 3:08 πμ |
Υ.Γ. Μ’ αρέσεις! Μ’ αρέσεις πολύ!
(με την καθαρή την έννοια, ε;) 😀
21 Ιανουαρίου, 2010 στο 4:44 πμ |
Κι εσύ, ακόμα περισσότερο!
Μα, υπάρχει μη καθαρή έννοια αυτού του πράγματος για τους αγνούς και άδολους ανθρώπους;
21 Ιανουαρίου, 2010 στο 4:57 πμ |
🙂
21 Ιανουαρίου, 2010 στο 4:34 μμ |
Kiι όμως το έχεις γράψει! Στο σχόλιο που είναι πάνω απ’ το δικό μου. Το ξέχασες φαίνεται. Και βέβαια συμφωνείς, αφού είναι δική σου φράση. 😉
21 Ιανουαρίου, 2010 στο 5:27 μμ |
Α! ναι! Το είχα ξεχάσει, μετά από δυόμισι χρόνια. Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Για όλα τα υπόλοιπα θα σου γράψω μετά από… ώρες. Πάω τώρα να ξεκουραστώ λιγάκι και να επανέλθω το ταχύτερο δυνατόν, για να καταπιαστώ πάλι με το… κακό συναπάντημα, διότι «πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι»!
Σε φιλώ.
28 Ιανουαρίου, 2010 στο 6:39 μμ |
Αποτελεί χαρακτηριστό γνώρισμα όλων αυτών των κοπρόσκυλων να «διακωμωδούν» και να «δημιουργούν» επί οντοτήτων των οποίων το νόημα και την ουσία πολύ απλά αγνοούν διότι ποτέ αυτές οι οντότητες και οι έννοιες δεν ήταν κτήμα τους.
Είναι θέμα χρόνου κάποιος από αυτούς να φιλοξενηθεί σε γκαλερί εκθέτοντας πίνακες με θέμα «τη μάνα του στο μπουρδέλο».
Ακούγεται υπερβολικό αλλά δεν είναι.
29 Ιανουαρίου, 2010 στο 6:05 μμ |
Θαρρώ πως έχω ήδη στήσει μία «γκαλερί» για λογαριασμό τους, στην οποία εκθέτω πίνακες με ένα παραπλήσιο θέμα, δηλαδή με τα ανδραγαθήματά τους. Αξίζει τον κόπο να το δεις (η έκθεση είναι στο τέλος), για να πάρεις και μια ιδέα τού πώς τους στολίζω μερικές φορές.